Preach (πριτς)

     Είμαι μία καταπιεσμένη κλανιά στον κώλο ενός χοντρού μουσάτου χαρλεά με κόκκινη μπαντάνα, που οδηγεί στην Αθηνών-Λαμίας μεθυσμένος και λίγο μαστουρωμένος. Από το Λιανοκλάδι προσπαθώ να ελευθερωθώ στον έξω κόσμο αλλά εις μάτην. Η ενισχυμένη με τζελ σιλικόνης για περρισότερη άνεση, σέλα της Harley δεν αφήνει τον χοντρό να κλάσει ελεύθερα και έτσι έχω εγκλωβιστεί. Εδώ στο παχύ έντερο είναι σκατά. Όχι δεν καταλάβατε, είναι κυριολεκτικά σκατά. Όπου και να γυρίσω το κεφάλι μου, σκάτα. Τι να συζητήσεις μαζί τους; Ούτε με τις άλλες κλανιές, που συνάντησα λίγο πριν  τα πάω καλά. Γενικά αντιπαθώ πολύ τις κλανιές, ντρέπομαι που είμαι και εγώ μια απο αυτές. Υπάρχει η φήμη και είναι δικαιολογημένη, ότι οι κλανιές είναι πολύ δήθεν και ύπουλες. Η λαϊκή ρήση "μαγκιά, κλανιά κι απόστημα" δεν είναι άλλωστε τυχαία. Εγώ ευτυχώς δεν είμαι έτσι. Θα ήθελα να είμαι κώλος και για να ακριβολογήσω θα ήθελα να είμαι ένα παδικό κωλαράκι. Μου αρέσουν πολύ τα μικρά αγοράκια. Τρελαίνομαι! Αυτά τα ροζ, άτριχα κωλαράκια τους είναι μούρλια! Δεν ντρέπομαι να παραδεχτώ ότι αρκετά συχνά πηγαίνω με τον καλό μου φίλο, τον Σωτήρη, στο 3ο δημοτικό της Παιανίας σε ένα συγκεκριμένο παγκάκι, που έχει πανοραμική θέα στο προαύλιο και τα ζαχαρώνουμε. Ειδικά όταν ανοίγει ο καιρός και φοράνε αυτά τα κοντά παντελονάκια, παίρνουμε μία Καθημερινή ο καθένας (μεγάλη εφημερίδα γαρ) και με το ένα χέρι την κρατάμε μπροστά μας, ενώ με το άλλο αυνανιζόμαστε. Τελειώνουμε συνήθως πάνω στα μπούτια της Μανωλιδου ή στην καράφλα του Γιωργάκη.

     Πού τέτοια τύχη όμως τώρα... Είμαι σε αυτήν την χοντροκωλάρα του χαρλεά και βρωμάει απαίσια. Άσε που είναι τόσο τριχωτή που και να βγω θα μείνω η μισή στις γουρουνότριχες του. Μου τα έλεγε ο πατέρας μου να σπουδάσω και να μην βρίσκομαι σε τέτοια σώματα, αλλά τι να καταλάβω εγώ στα 15 και στα 17 μου. Ο πατέρας μου βλέπετε ήταν σπουδαγμένος σε πανεπιστήμιο της Αγγλίας, μορφωμένος. Δουλέυε μόνο σε σώματα υψηλά ιστάμενων ανθρώπων. Θυμάμαι πολλές ιστορίες που μου έλεγε, όταν ζούσε. Ήτανε λέει μία φορά στο πεπτικό σύστημα ενός υποδιευθυντή της ΔΕΗ και καθηγητή στους Ηλεκτρολόγους του ΕΜΠ. Εκεί πουείχε ένα πολύ σημαντικό meeting και είχε πέσει απόλυτη σιωπή και όλοι σκέφτονταν πώς θα αντιμετωπίσουν την αυξημένη ζήτηση σε λιθάνθρακα λόγω της λειτουργίας των κλιματιστικών κατά τους θερινούς μήνες, ο εν λόγω κύριος αμολάει τον πατέρα μου με έναν βρόντο, που οι υπόλοιποι μηχανικοί τραντάχτηκαν από τις καρέκλες τους. Μάταια προσπάθησε ο πατέρας μου να κρατηθεί για να μην ρεζιλευτεί ο αξιότιμος αυτός κύριος, αλλά το μεξικάνικο που είχε φάει πριν το συνέδριο δεν άφησε πολλά περιθώρια αντίστασης στον μπαμπά.

    Ένα άλλο περιστατικό, που μου είχε πει ήταν...ΑΑΑΑΑΑ!!!!! Ο χοντρός στουκαρε με τη μηχανή λίγο πριν τον Αλίαρτο σε μία κολώνα και αναποδογύρισε! Τυχερός είμαι, μπορώ να την κάνω τώρα, σας αφήνω γρήγορα-γρήγορα!

Πριιιιτς

Τι σκέφτονται οι άντρες, εκτός από το σεξ:

3,14159 26535 89793 23846 26433 83279 50288 41971 69399 37510

Σήμερα το πρωί, με ξύπνησαν οι τυμπανοκρουσίες της παρέλασης. Πρώτα άνοιξα την TV για να διαπιστώσω ότι τα μαθητούδια φέτος γνωρίζουν τα πάντα για την επανάσταση του 1921. Μάλλον φταίει το σίριαλ/εκπομπή/ριάλιτι του σκάι. Βγήκα λοιπόν στο μπαλκόνι μου στραβωμένη και αγουροξυπνημένη, για να αντικρύσω τα εξής:
πρώτες είδα να περνάνε οι υποψήφιες του Next Top Model 3, με βήμα δυναμικό αλλά συνάμα όλο χάρη, όπως ακριβώς τις δίδαξε η Βίκη Καγιά. Η διμοιρίτησα είχε ξεχαστεί στην πλατεία κι έβαφε -μπογιάτιζε ίσως είναι πιο ακριβής χαρακτηρισμός- τα νύχια της.
Ύστερα, σε ένα οπτικοακουστικό χάπενινγκ με χαρακτηριστικά stomping, παρέλασαν οι διαγωνιζόμενοι του Master Chef, επιδεικνύοντας όλο καμάρι τα κουζινικά τους, ως γνήσιοι παλέμαχοι της ηλεκτρικής κουζίνας, με σημαιοφόρο τη Μανωλίδου. Ακολούθησαν ένα τσούρμο 15χρονα, χωρίς ίχνος πειθαρχίας, που αντί να ακολουθούν τον βηματισμό που έδινε η Ευγενία, έκαναν κοροηδευτικές χειρονομίες στον Άκη -τον νικητή του διαγωνισμού για όσους το αγνοούν, θου Κύριε! Επρόκειτο για τους υποψήφιους διαγωνιζόμενους του Master Chef Junior.
Αποφάσισα να κατεύω να απολαύσω αυτή τη μοναδική παράδοση, όπως κάθε χρόνο, από κοντά. Πέρασα να τσεκάρω τους επισήμους. Ο Δήμαρχος του χωριού προσπαθούσε να στρίψει ένα τρίφυλλο. "Μία τζιβάνα ρε μαλάκα" φώναξε στον αντιδήμαρχο, ο οποίος είχε αράξει και έτριβε το στομάχι του μπας και χωνέψει, και φανερά στραβωμένος με το νταβατζιλίκι του Δημάρχου, ανέθεσε την τζιβάνα σε ένα από τα υπόλοιπα μέλη-γλάστρες του δημοτικού συμβουλίου, να κάνουν κι αυτοί τίποτα. Τι τους πληρώνουμε από τους φόρους μας; Ο επίτιμος καλεσμένος της περίστασης, ο Υπουργός Προστασίας του Πολιτικού, σε απευθύας σύνδεση μέσω Skype -με το κατάλληλο application του καινούριου του i-phone- τσακωνόταν με τον Υπουργό Παραπαιδείας για το χαμένο Game της χθεσινοβραδυνής DotAς. Η γραμματέας του -κρυφά ερωτευμένη μαζί του, χρόνια τώρα- προσπαθούσε να του τραβήξει την προσοχή, μελετώντας μπαλαλάϊκα.
Και κάπου τότε, ενώ η παρέλαση περνούσε από μπροστά τους απαρατήρητη, και μέσα στο οπτικοακουστικό παραλλήρημα που επικρατούσε, κάπως, με κάποιον μοναδικό τρόπο, λειτούργησε το συλλογικό υποσυνείδητο. Σηκώθηκαν όλοι σχεδον ταυτόχρονα οι επίσημοι, το τρίφυλλο έπεσε από τα χέρια της γραμματέος -τουλάχιστον πρόλαβε να γυρήσει μία φορά- και με βλέμμα κενό, παρέλασαν όλοι μαζί από την τέντα τους ως την πλατεία του χωριού. Κάθησαν σε κύκλο και όταν ο σκύλος-φύλακας της πλατείας, ονόματι Σεισάχθεια, έδωσε το σήμα -ΓΟΥΦ, όπως χαρακτηριστικά είπε- με μία φωνή οι επίσημοι ξεκίνησαν να απαγγέλουν με σχεδόν θρησκευτική ευλάβια, τα πρώτα 50 ψηφία του π, με τον τρελό του χωριού να φωνάζει "στον καπιταλισμό σας οφείλεται που δεν υπάρχει ζωή στον Άρη".
Ο Ανθυπολογαγός μίας από τις διμοιρίες, αφού χάζεψε για λίγο, κάθησε κι αυτός σταυροπόδι και μουρμούρισε "ομμμμ". Η διμοιρία τον ακολούθησε χωρίς να χάσει δευτερόλεπτο, όπως και πολλά από τα υπόλοιπα μέλη της παρέλασης. Οι σημαίες μαζεύτηκαν με προσοχή από τον Ταγματάρχη, και δώθηκαν στα Next Top Models για την επόμενη τους φωτογράφιση. Τα μέλη του Master Chef υπέκυψαν σε ένα ομαδικό όργιο, με διαφόρων ειδών λιχουδιές ως σεξουαλικά βοηθήματα. Το Master Chef Junior κοιταξε για λίγο σαστισμένο, αλλά βρήκε ευκαιρία να πάει να παίξει μπάλα -γρήγορα, τρέξτε πριν καταλάβουν ότι λείπουμε!-. Οι οδηγοί των αρμάτων χώρίς να χάσουν στιγμή -αλλά πάντα με τον βηματισμό τους σταθερό- προμηθεύτηκαν μπογιές και ξεκίνησαν να χρωματίζουν χίππικα τα τανκς.
Η εξήγηση που μου έδωσε ο ψυχαναλυτής μου -ναι ρε! Κάνω ψυχανάλυση! Έχεις πρόβλημα; Και μ'αυτά που ζω πως να τη γλυτώσω;- σχετικά με την ακατανόητη συμπεριφορά τον παρευρισκομένων στην παρέλαση, έχει σχέση με Μαρκοβιανές αλυσίδες και δεν μπορώ να την αναλύσω περισσότερο. Το είπαμε και σε προηγούμενο ποστ: τα μαθηματικά δεν είναι το φόρτε μου.

http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B1%CF%81%CE%AD%CE%BB%CE%B1%CF%83%CE%B7

sex me more

- Καλημέρα Ανεμώνη
- Καλημέρα Αντώνη
-Πώς είσαι σημερά? Σου πέρασαν τα συναισθηματικά σου?
-Όχι
- Έλα αφου τα έιπαμε , εμείς οι άνθρωποι είμαστε περίεργα πλάσματα μην στεναχωριέσαι.
-Καλά θα δώ τι θα κάνω
- Έλα σταμάτα τωρα τα χαζά και έλα να σε παίξω μία παρτίδα τάβλι.

Μετά παραγγείλανε καφέδες  και κάτι κουλουράκια με κανέλα , εγώ καθόμουνα δίπλα και διάβαζα το ζώδιο μου. Χαμός στον δωδέκατο οίκο μου. Η Ανεμώνη ήταν όμορφη κοπέλα γύρω στα 24, λίγο μαυριδερή είχε ένα γαλάζιο και ένα μπλέ μάτι, φορόυσε μία μπλούζα που έλεγε επάνω sex me more και απο ότι κατάλαβα δεν της πολυάρεσε ο καφές της.
Ο Αντώνης απο την άλλη είχε ύφος σοβαρό, έντονες γωνίες στο πρόσωπο και τα μάτια του ήταν  ίδιο χρώμα.
 Πλήρωσα και πήγα να φύγω αλλά ο διάλογος της Ανεμώνης με τον Αντώνη συνεχίστηκε και είπα να κάτσω να ακόυσω λίγο ακόμα καθώς ρούφαγα με μανία τις τελευταίες σταγόνες του milkshake μου.

-Και τώρα τι θα γίνει? Θα κάνω σαν να μην τον ξέρω ? Αφού εχθές είμασταν γυμνοί στο κρεβάτι μου
-Έλα ρε Ανεμώνη. Όλο μαλακίες .
- Συμβουλές δεν δίνεις, μόνο να χάνεις στο τάβλι ξέρεις. 29 χρονών και ακόμα γουρούνι είσαι.
-Ωραία αλλάζουμε θέμα. Γιά πες τι έκανες τελικά με το σπίτι
- Θα μετακομίσω τελικά , το αποφάσισα! Θα πάω να δώ εκέινο το δυάρι που σου έλεγα. Ελπίζω να είμαι περισσότερο τυχερή με τους γειτονές μου,να μην πέσω πάλι σε καποιον ψυχοπαθή , ή καποιον που φωνάζει μανιακά μεσα στη νύχτα. Να είναι normal και να μην ξεχνάνε το φαγητό τους στη φωτιά . Να είμαι χαλαρή και εγώ , να με νοιάζει μόνο τι γινεται στο δικό μου σπιτικό
- Καλά δεν σου είπα , στο διαμέρισμα απέναντι μου μετακόμισε ένα πλάσμα αλλο πράγμα. Αμάν και τί κάνω για να την πετύχω καμία μέρα .
-Δεν την έχεις πετύχει ποτέ?Και πώς την έχεις δεί?
- Κουράζομαι με τις ηλίθιες ερωτίσεις. Την έχω δεί απο το παράθυρο μου, όταν  βγαίνει να ποτίσει τα φυτά τις.
-...

Δεν την ενδιέφερε και πολύ η ιστορία του, ήταν ξεκάθαρο πως σκεφτόταν άλλα. Άναψε ακόμα ένα τσιγάρο και έκανε πως ακούει ενώ εκέινος περιέγραφε τον κώλο της γειτόνισας του. 

Χάσμα γενεών

     Θυμάμαι την ημέρα που γεννήθηκε ο πατέρας μου. Ήταν ένα ανοιξιάτικο πρωινό του Μαϊου όταν τον γέννησε η μάνα μου στο "Μητέρα". Είχαμε κάνει κοπάνα από το σχολείο με τον αδερφό μου για να πάμε να τον δούμε στο βρεφοκομείο, μέσα σε αυτή την περίεργη γυάλα που βάζουν τα νεογέννητα. Εγώ ήμουν 12 χρονών σχολιαρόπαιδο και ο αδερφός μου Γ' λυκείου. Είχαμε κολλήσει τα πρόσωπα μας στο προστατευτικό γυαλί και παινευόμασταν πόσο πολύ μας έμοιαζε. Ήταν ένα φυσιολογικότατο μωρό 3,6 κιλών με πράσινα μάτια. Η μάνα μας μέτραγε κάθε τόσο τα δάκτυλα των χεριών και των ποδιών του για να δει αν είχαν πάει όλα καλά. Είχε γεννηθεί, βλέπετε, εφταμηνίτικο και με καισαρική τομή, οπότε η ανησυχία της ήταν δικαιολογημένη. Εμείς πάλι το βλέπαμε σαν δώρο και δεν μας ένοιαζε ακόμα και αν γεννιόταν με 3 κεφάλια και 7 πόδια. Θέλαμε τόσο πολύ έναν μπαμπά και το ζητούσαμε επίμονα τα τελευταία 2 χρόνια από την μητέρα μας. Θέλαμε να έχουμε κάποιον να βλέπουμε μπάλα τις Κυριακές και να βρίζουμε όλοι μαζί τον διαιτητή, να μας πηγαίνει βόλτα στο βουνό και να μας αγοράζει μετά παγωτό ξυλάκι.

     Τον πρώτο καιρό όλα πήγαιναν τέλεια. Δεν έβλεπα την ώρα να γυρίσω σπίτι από το σχολείο και να αλλάξω πάνες στο νέο μου μπαμπά. (Δεν τον λέω Στάθη γιατί τότε δεν είχαμε αποφασίσει ακόμα το όνομα του, αν και εγώ είχα προτείνει το Βαγγέλης, επειδή έτσι έλεγαν τον παππού μου.) Μ' άρεσε πολύ να τον φροντίζω και ειδικά να τον ταίζω. Ήταν τόσο γλυκούλης! Καμιά φορά τσακωνόμασταν με τον αδερφό μου για το ποιός θα του φτιάξει τη φρουτόκρεμα του. Μεγάλωνε γρήγορα και πάντα πίστευα ότι θα γινόταν πολύ δυνατός. Είμασταν μια τόσο ευτυχισμένη οικογένεια εκείνη την περίοδο!

      Τα δύσκολα άρχισαν όταν μας παράτησε η μητέρα μας. Έφυγε μια μέρα έτσι απροειδοποίητα αφήνοντας μόνο ένα ροζ Post-It στο ψυγείο με το παρακάτω μήνυμα: "Δεν μπορώ να υποκρίνομαι άλλο. Είμαι μια γυναίκα με ανάγκες, που ο πατέρας σας δεν μπορεί να της ικανοποιήσει. Φεύγω με τον άνθρωπο που αγαπώ τον κ. Αναγνώστου στο εξωτερικό, μην με ψάξετε." Μπορείτε να φανταστείτε το σοκ εμένα και του αδερφού μου όταν διαβάζαμε ξανά και ξανά εκείνο το καταραμένο ροζ Post-It. Έπρεπε να τα βγάλουμε πέρα αβοήθητοι, χωρίς δουλειά, σε σπίτι με νοίκι και με έναν πατέρα μόλις 5 χρονών. Εγώ ένας μαθητής λυκείου και ο αδερφός μου που μόλις τελείωνε τους Πολιτικούς Μηχανικούς . Ευτυχώς η μητέρα μας μάς είχε αφήσει έναν λογαριασμό 20.000€ στην τράπεζα. Αποφασίσαμε να κάνουμε μία επένδυση με αυτά τα λεφτά και να ανοίξουμε μία επιχείρηση. Εγώ παράτησα το σχολείο και ο αδερφός μου πήρε κακήν κακώς το πτυχίο του. Ανοίξαμε μία κατασκευαστική εταιρεία με τη βοήθεια κάτι γνωστών του αδερφού μου από την ΠΑΣΠ ΕΜΠ.

     Σιγά σιγά αρχίζαμε να ορθοποδούμε. Μάλιστα στήσαμε έναν διαγωνισμό και πήραμε την κατασκευή του ΜΕΤΡΟ της Σαλονίκης.  Τα λεφτά άρχισαν να ρέουν στο οικογενειακό ταμείο, αλλά τώρα το πρόβλημα ήταν άλλο: ο μικρός Στάθης, ο μπαμπάς μας. Είχε μπλέξει με κομμουνιστές. Είχε μια κοπέλα από την ΚΝΕ, και μάλιστα την όβα του Περιστερίου, την πιο σκληροπυρηνική τοπική οργάνωση του ΚΚΕ. Μας κατηγορουσε ότι είμασταν μεγαλοαστοί, ότι εκμεταλλευόμαστε τους εργαζόμενους μας (οι πιο πολλοί μετανάστες) και ερχόταν στο γραφείο, πουλώντας Ριζοσπάστη και Οδηγητή. Οι τσακωμοί μας ήταν καθημερινοί όπως καταλαβαίνετε. Κλεινόταν ώρες στο δωμάτιο του με την κοπέλα του την Αλέκα και άκουγαν αντάρτικα. Μάταια προσπαθούσαμε εγώ και ο αδερφός μου να του εξηγήσουμε τι περάσαμε για να έχουμε ένα δικό μας σπίτι στο Ντράφι, πόσα στερηθήκαμε για να λειτουργήσουμε την επιχείρηση μας, ότι είμασταν μόνο παιδιά παρατημένα από την μητέρα τους και με ένα μωρό όταν ξεκινούσαμε. Δεν άκουγε τίποτα.

     Έτσι, μία μέρα είδαμε την οικεγενειακή τραγωδία να επαναλαμβάνεται. Το ίδιο ροζ Post-it πάνω στο Siemens ψυγείο μας να γράφει το παρακάτω: "Δεν μπορώ να υποκρίνομαι άλλο. Φεύγω με την κοπέλα που αγαπώ για την Κούβα. Θα δουλεύουμε στα ζαχαροκάλαμα ως εθελοντές στις μπριγάδες που οργανώνει το Κόμμα. Μην έρθετε να με βρείτε. ΖΗΤΩ ΤΟ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟ!" 

Καταραμένο χάσμα γενεών

ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΓΙΑ ΤΙΣ ΚΑΥΤΕΣ ΝΥΧΤΕΣ

Τα προβλήματά μου ξεκίνησαν όταν ήρθε και κατούρησε στα πόδια μου το Χρέος, σε ένα στενό μεταξύ Μαυρομιχάλη και Ιπποκράτους.
Το Χρέος είναι ένα μαλλιαρό τσοπανόσκυλο, διασταύρωση με λίγο λαμπραντόρ και κάτι από γερμανικό ποιμενικό, λίγο απ'όλα, σαν τον ελληνικό λαό. Μόνο που το Χρεος είναι και πανέξυπνο. Το ονομάσαμε έτσι, γιατί πρώτον, όταν το βρήκαμε δεν μπορούσαμε να καταλάβουμε αν είναι αρσενικό ή θηλυκό, οπότε δεν ρισκάραμε να του δώσουμε όνομα του αντίθετου φύλου -όχι ότι είμαστε ομοφοβικοί, αλλά για να μην το κοροϊδεύουν τα άλλα σκυλάκια- και δεύτερον, γιατί προέκυψε η διαμάχη "στα πόδια σου κατούρησε, δικό σου χρέος είναι", "ναι, αλλά εσύ του σφύρηξες και ήρθε, ΔΙΚΟ ΣΟΥ ΧΡΕΟΣ ΕΙΝΑΙ". Αλλά ήταν τόσο αγαπησιάρικο το άτιμο που τελικά το κρατήσαμε, μία ο ένας, μία ο άλλος, και μετά χωρήσαμε, σε ένα στενό μεταξύ Μαυρομιχάλη και Ιπποκράτους πάλι. Και μου'μεινε εμένα το Χρέος. Αλλά πάνε δυο χρόνια τώρα και το έχω ξεπεράσει. Να κοίτα, την φωτογραφία του την έβγαλα από το πορτοφόλι μου και, αλήθεια, πάνε 3 βδομάδες και 2 μέρες από την τελευταία φορά που πέρασα από το στενό, κάπου μεταξύ Μαυρομιχάλη και Ιπποκράτους . Και να σου πω και κάτι; Πάλι καλά που είχα και το Χρέος για συμπαράσταση. Το Χρέος βεβαια έχει να μου δείξει περισσότερο καύλες και λιγότερο συμπαράσταση, εγώ πάλι, ούτε για δείγμα.
Ένα πρωί τέλος πάντων, τον έβγαλα βόλτα ως συνήθως και είπα να περάσω από τη Βαλτετσίου που δουλεύει η μάνα μου. Απέναντι από το σύνθημα "ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΓΙΑ ΤΙΣ ΚΑΥΤΕΣ ΝΥΧΤΕΣ" , σε μία καφετέρια, άκουσα δυο γραφικές να αναλύουν τα γκομενικά τους, όση ώρα το Χρέος έψαχνε το άλλο του μισό σε κάτι τσίσια στις ρίζες  ένος θάμνου.
"Μαλάκα το πιστεύεις ότι μου έστειλε mail; Έχει θράσσος ρε φίλε! Μετά απ'όσα έγιναν;"
"Καλά κι ο δικός μου δεν πάει πίσω. Μα να έρθει Πάτρα και να μη μου το πει; Και τώρα τι; Γιατί να μου το πει τώρα;"
Μεταξύ μας, δεν είχαν άδικο, καμμία από τις δύο. Αλλά εκείνη την ώρα άρχισα τις χριστοπαναγίες από μέσα μου, γιατί αυτές είναι φοιτήτριες βλέπεις. Και το μεγαλύτερο πρόβλημα του κόσμου για τις καταραμένες φοιτήτριες είναι ο γκόμενος -όχι δεν τις κριτικάρω, τις ζηλεύω-.
Τότε ήταν που το Χρέος οσμήστηκε την οργή και τον φθόνο μου, και αφού έκανε πως θάβει εκεί λίγο την κουράδα του (μία δουλειά που βαριέται τρομερά, και γίνεται μεγάλος θεατρίνος όταν είναι η ώρα να την κάνει), επιτέθηκε με μανία στο backpack της φοιτήτριας Νο1. Και πριν προλάβουμε να καταλάβουμε τί είχε συμβεί, γέμισε η Βαλτετσίου σερβιέτες, ταμπόν, προφυλακτικά, χρησμοποιημένα εισητήρια λεωφορίου, έναν "τρίφτη μπαχαρικών", όπως τον χαρακτήρισε (λες κι εμείς δεν εχουμε κάνει φοιτήτριες), κάτι τρικάκια αλλυλεγγύης στον λαό της Κερατέας, ένα Vicks VapoRub, ένα λιπαντικό, σημειώσεις Μακροοικονομικής Θεωρίας (μπράβο, μπήκες στην ΑΣΟΕΕ και θα μάθεις πως λειτουργεί ο κόσμος, συγχαρητήρια), το δεύτερο CD των Modrec,  κάτι κονκάρδες Pecha Kucha και άλλα που δεν θυμάμαι να σου πω. Το Χρέος, αφού μάσησε -κύριος!- τα μισά από το περιεχόμενο και ξέρασε το Vicks στα Dr. Martens της φοιτήτριας Νο2, και ενώ η φοιτήτρια Νο1 προσπαθούσε να μαζέψει τα μπογαλάκια της, αποφάσισε ότι θέλει -μάλλον- να πηδήξει, μιας κι ήταν κι αυτός στο άνθος της ηλικίας του, και άρχισε να με τραβολογάει προς την Διδώτου. Ίσα που πρόλαβα να ζητήσω συγνώμη από τις φοιτήτριες. Και δώσ' του να με τραβάει, και αφού βγήκε στη Διδώτου, άρχισε να με τραβάει προς την Ασκληπιού. Και στη γωνία, αφού έχουμε περπατήσει τα μισά από τα Εξάρχια -που θα μου πει καποιος επιτέλους ποιανού ιδέα ήταν να ονομάζονται κάποιες περιοχές στον πληθυντικό;- βρίσκει ένα πόδι κι αρχίζει να τρίβεται και να κουνάει την ουρά του μία δεξιά, μία αριστερά. Και το πόδι -όχι δηλαδη το πόδι, αλλά το πρόσωπο στο οποιό ανοίκει το πόδι- αναφωνεί "Χρέος; Έγινες διάσημος ρε μπαγάσα! Σε όλον τον κόσμο για σένα λένε!".
Τι σκατά, ενσωματωμένο GPS έχει αυτό το σκυλί; Τη συνέχεια δεν τη θυμάμαι, γιατί λιποθύμησα.  Θυμάμαι μόνο την καινούρια ξανθιά του πρώην μου -όχι σου λέω, τον έχω ξεπεράσει- να κοιτάει σαστισμένη, και το επόμενο καρέ στη μνήμη μου είναι το Χρέος να με γλύφει στη μούρη μπας και συνέλθω.
Πάντως το Χρέος έχει κατάθλιψη από εκέινη τη μέρα. Τουλάχιστον του έφυγαν οι καύλες, Θα είναι κάπου μαζί με τις δικές μου.

Της θειάς τους.

Παιδιά όλα καλά θα πάνε. Αυτό είπε ένας τυπάκος στο λεωφορείο 550. Η απάντηση μου ήταν - ΠΑΠΑΡΙΑ ! 'Εχω όρεξη να σας πω και τη συνέχεια αλλά δε μπορώ τώρα, πρέπει να παω να ανόιξω την μαγαζάρα μου και έχω αργίσει. Στο μαγαζί που εργάζομαι έχει μόνο μαλλί της γριάς που δεν τρώγεται και κάτι χαλασμένους υπολογιστές.

Πάμε μωρη τυχη ανωμαλιάρα βοήθα και εμάς τους αμαρτωλούς.

Η πενθήμερη

Είμαι 28 ετών, κι όμως, μόλις γύρισα από την πενθήμερη. Τουλάχιστον, αυτό είναι το όνομα που δώσαμε στην ολιγοήμερη διαμονή/διαμουνί/παρτούζα στο σπίτι της Καιτούλας στα Ανάβρυτα. Μόνο που για μένα ήταν κάτι παραπάνω. Γιατί έκανα την πρώτη μου γνωριμία (με υπονοούμενο αλλά και χωρίς) με το Πρόσωπο.

Το Πρόσωπο... Ένα σώμα... Μια φωνή... Ένα σεξαπίλ... Αλλά καθοριστικότατη υπήρξε η πρώτη του/της ατάκα: "Μήπως τυχαίνει να γνωρίζεις κάθε πότε αυνανίζεται η Αλέκα;"

"Σόρρυ, αλλά δεν τα πάω καλά με την αριστερά."

"Μα ποιος μίλησε για αριστερά;"

"Τι τύπος είσαι;" (Παρένθεση: εσείς σε αυτή την ερώτηση τι θα απαντούσατε; α) τύπος και υπογραμμός, β) πR², ή γ) είμαι cool τύπος, να και η κολόνια μου).

Το βράδυ συνεχίστηκε ανώμαλα. Πολύ ανώμαλα. Πιο ανώμαλα δεν γίνεται. Αλλά για αποφυγή στιγμών αμηχανίας, θα συνεχίσω με το επόμενο πρωί.

ΑΠΑΡΑΊΤΗΤΗ ΕΙΡΩΝΙΚΉ ΠΡΟΣΈΓΓΙΣΗ

Μου έφερε καφέ στο κρεββάτι. Με καλαμάκι. Όχι το λέω, γιατί ο καφές ήταν γαλλικός. δεν μπορούσα να πιστέψω πόσο καλά με γνώριζε μέσα σε λιγότερο από ένα 24ωρο. Συμβαίνει σπάνια, συνέβηκε σε μένα. Τις υπόλοιπες μέρες και νύχτες συζητήσαμε για πολλά πράγματα: το χριστουγεννιάτικο δέντρο του '08 on fire, το κίνημα "ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ" των καθημερινά μαχόμενων βουλευτών/υπουργών/λοιπών πολιτικών της χώρας μας, τη καινούρια δίαιτα του Θοδωρή με βάση το γιαούρτι. Του/της μίλησα για τον τελευταίο μου έρωτα που μου ράγισε την καρδιά λίγο πριν την πρόκριση της ΑΕΚ στον τελικό κυπέλλου, δύο τελείως ανεξάρτητα γεγονότα, με μοναδική σύνδεση την, όχι και τόσο κοντινή, χρονική τους σύμπτωση. Είχαμε τόσο κοινές πεποιθήσεις που σίγουρα ο Θρύλος ήταν μία από αυτές. Αλλά λίγο πριν αναλύσουμε τις γηπεδικές μας προτιμήσεις άρχισε να μου γλύφει -λείπει κείμενο-

Τα μαθηματικά δεν ήταν ποτέ το φόρτε μου, αλλά είναι απλά μαθηματικά αυτό που συνέβει ανάμεσά μας. Το Πρόσωπο είχε αυτό το κάτι. Είχε κινητό που φτιάχνει φραπέ, είχε ακούσει live συναυλία του Αντώνη Σαμαρά -μου έδειξε βιντεάκι στο κινητό/φραπεδιέρα- και το καλύτερο: είχε την απάντηση στην ερώτηση "πόσες είναι οι συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ;" Είχαμε τα ίδια διπλώματα στα γαλλικά. Ήξερε στο πιάνο τα ίδια κομμάτια που ήξερα στην κιθάρα. Χρησιμοποιούσε το καπάκι της τουαλέτα εξίσου αποτελεσματικά με μένα. Και η μάνα του/της δεν μας ενόχλησε καθόλου καθ'όλη την διάρκεια της πενθήμερης. Άσε τις τηγανίτες του/της... Να σου τρέχουν τα σάλια. Και για το καρούμπαλο που του/της έκανα, κουβέντα δεν είπε. Νομίζω μάλιστα πως υπονόησε πως θέλει κι άλλο.

Νομίζω πως ερωτεύτηκα. Δεν έχω ξανανιώσει τόσο πολλά πράγματα τόσο σύντομα για κανέναν ανθρωπο. Και νιώθω πως και το Πρόσωπο έχει παρόμοια συναισθήματα.

Συμφωνήσαμε να συγκατοικήσουμε αμέσως. Είναι δίπλα μου όση ώρα γράφω. Α, τώρα σηκώθηκε. Πάει να κρεμάσει μία αφίσα απέναντι από το κρεββάτι μας. Αποφασίσαμε να διακοσμήσουμε από την αρχή το διαμέρισμά μου. Ωραία φαίνεται η αφίσα. Τι είναι όμως;

ΤΟΝ ΚΑΤΣΟΥΡΑΝΗ ΜΕΣ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΟΥ ΜΩΡΗ ΛΕΡΑ;

ΠΟΙΟΣ/ΠΟΙΑ ΕΙΣΑΙ ΕΣΥ ΠΟΥ ΘΑ ΕΧΕΙΣ ΚΙ ΑΜΦΙΒΟΛΙΕΣ ΓΙΑ ΤΟ ΟΦΣΑΪΝΤ, Ε;

O ΟΡΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΟΦΣΑΪΝΤ!

ΜΟΝΟ Η ΜΑΝΑ ΜΟΥ ΔΕΝ ΤΟΝ ΚΑΛΥΠΤΕ;;;

ΤΗΣ ΔΙΚΙΑΣ ΣΟΥ ΡΕΕΕ!

HPV

       Με την Επανάσταση είμαστε περίπου 3 χρόνια μαζί. Την είχα γνωρίσει εκεί που δεν θα φανταζόταν κανείς, σε ένα στριπτιτζάδικο επί της Μιχαλακοπούλου, ονόματι Ritorno. Βασικά ήταν περισσότερο ένα κωλόμπαρο, παρά ένα στριπτιτζάδικο. Το στριπτιτζάδικο βρίσκεται ακριβώς δίπλα και ονομάζεται Grand Ritorno. Η Επανάσταση ήταν από το Ουζμπεκιστάν, κλασική ιστορία γυναίκας που έρχεται από την πρώην Σοβιετική Ένωση αναζητώντας ένα καλύτερο αύριο και καταλήγει στριπτιτζού. Την αγάπησα. Όχι για τα καλλίγραμμα πόδια της, το πλούσιο στήθος της ή την καλοστρογγυλεμένη κωλάρα της. Όχι, όχι, αυτά ίσως έπαιξαν έναν ρόλο ώστε να μου τραβήξει την προσοχή, αλλά την ερωτευτηκα όταν την γνώρισα καλύτερα. Έχουμε μια πολύ ειλικρινή σχέση και αυτό είναι που μου αρέσει πιο πολύ.

        Έτσι ειλικρινής ήταν και όταν ήρθε μια μέρα σπίτι και μου έδειξε το μουνί της. Ήταν τίγκα στα κονδυλώματα. Μεγάλα, πυώδη κονδυλώματα ρε φίλε. Σιχάθηκα αλλά ταυτόχρονα τη λυπήθηκα πολύ. Δεν υπήρχε λόγος ανησυχίας για μένα, γιατί ο ιός HPV που ευθύνεται για αυτό το νόσημα δεν εμφανίζει συμπτώματα στους άντρες. Τη ρώτησα όμως αν την κόλλησα εγώ. Ειλικρινείς καθώς είμασταν μεταξύ μας, μου απάντησε ότι πήγε πριν 2 βδομάδες με έναν τύπο, που γνώρισε σε έναν φούρνο στα Εξάρχεια. Και οι δύο είχαμε παράλληλα με τη σχέση, τα τυχερά μας οπότε δεν με παραξένεψε το γεγονός. Τα είχαμε ήδη συζητήσει αυτά. Αυτό που ήθελα ήταν να γίνει καλά και να απαλλαγεί από αυτά τα απαίσια κονδυλώματα. Κλείσαμε ραντεβού στο νοσοκομείο "Ανδρέας Συγγρός" για την επόμενη εβδομάδα.

        Περιμέναμε στην ουρά να εξεταστεί η Επανάσταση όταν συνέβει κάτι πολύ περίεργο. Δυο θέσεις πιο πίσω μας, καθόταν ένας παλιόφιλος από τον στρατό, ο Κόκκινος ό Τρόμος. Τον είδα και σηκώθηκα να τον χαιρετίσω. Με τα πολλά μαθαίνω ότι έχει προσβληθεί κι αυτός από HPV και έχουν βγει κάτι τεράστια πυώδη κονδυλώματα, αλλά στον κώλο του. Βλέπετε ο Κόκκινος ήταν gay και μάλιστα παθητικός, επομένως μπορούσε να εμφανίσει κι αυτός συμπτώματα. Το πράγμα έγινε πιο ενδιαφέρον όταν μου εκμυστηρευθηκε ότι υποψιάζεται ότι τον κόλλησε ένας τύπος, που γνώρισε μια μέρα σε έναν φούρνο στα Εξάρχεια. Φώναξα και την Επανάσταση τότε και αυτό που ανακαλύψαμε ήταν ότι επρόκειτο για τον ιδιο άνθρωπο, ο οποίος βέβαια είχε συστηθεί με διαφορετικό όνομα. Από την μία τον έλεγαν Στράτο και από την άλλη τον έλεγαν Κράτο. Δεν μπορούσε να είναι τυχαίο! Ακόμα και τα ονόματα έμοιαζαν πολύ.

      Όπως καταλαβαίνετε το θέμα αρχισε να μας προβληματίζει. Το θέσαμε στη συνέλευση αναρχικών/αντιεξουσιαστών στο κάτω Πολυτεχνείο και δειλά-δειλά εμφανίστηκαν και άλλοι άνθρωποι, οι περισσότερες γυναίκες, που έπασχαν από HPV και όλοι ισχυρίστηκαν ότι είχαν κολλήσει από κάποιον τύπο στην ευρύτερη περιοχή των Εξαρχείων. Τα ονόματα ή καλύτερα ψευδώνυμα του ίδιου ανθρώπου πολλά: Λάος, Ραστώνης, Άτομος, Βόλιας, Νόμος κτλ κτλ. Το ζήτημα άρχισε να γίνεται ξεκάθαρο, επρόκειτο για κάποιο οργανωμένο σχέδιο του κράτους να κολλήσει HPV το μαχόμενο κομμάτι της εργατικής τάξης.

      Αποφασίσαμε ομόφωνα να του στήσουμε μια παγίδα για να μάθουμε περισσότερα. Εγώ θα έκανα το δόλωμα, μιας που είμαι και ομορφόπαιδο, για να μου την πέσει, να τον φέρω σπίτι μου, όπου θα βρίσκονταν οι σύντροφοι μου και θα τον δέναμε χειροπόδαρα ώστε να τον ανακρίνουμε. Το κόλπο έπιασε, το Σάββατο το βράδυ πήγα στο μπαρ όπου εθεάθη τελευταία φορά και τον άφησα να μου την πέσει. Τον έκανα να νομίσει ότι με έπεισε να με γαμήσει και του πρότεινα να έρθει σπίτι. Μόλις άνοιξα την πόρτα όρμησαν οι σύντροφοι μου και τον μπαγλαρώσαμε. Τον δέσαμε σφιχτά σε μία καρέκλα και αρχίσαμε τις ερωτήσεις. Η Επανάσταση τον ρώτησε αν είναι ακροδεξιός. Απάντησε πώς δούλευε για τον 3ο τμήμα της ασφάλειας Αθηνών. Είχαμε πιάσει κελεπούρι. Ο στόχος του ήταν να εισέρθει στους κόλπους (μεταφορικά και κυριολεκτικά) του αναρχικού κινήματος και να κάνει όση περισσότερη ζημιά μπορούσε μεταδίδοντας μας κονδυλώματα. Εκεί η Επανάσταση έχασε τον έλεγχο από τον θυμό της και άρχισε να σφίγγει το σχοινί με όλη της την δύναμη γύρω από τον λαιμό του. Κανείς δεν την σταμάτησε, είμασταν όλοι πολύ οργισμένοι. Τότε ήταν που συνέβη! Ο τύπος έσκασε σαν μπαλόνι και παντού πετάχτηκαν κονδυλώματα! Μεγάλα πυώδη κονδυλώματα ρε φίλε! 

2 εβδομάδες μετά ακόμα καθαρίζω την ταπετσαρία...