ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΓΙΑ ΤΙΣ ΚΑΥΤΕΣ ΝΥΧΤΕΣ

Τα προβλήματά μου ξεκίνησαν όταν ήρθε και κατούρησε στα πόδια μου το Χρέος, σε ένα στενό μεταξύ Μαυρομιχάλη και Ιπποκράτους.
Το Χρέος είναι ένα μαλλιαρό τσοπανόσκυλο, διασταύρωση με λίγο λαμπραντόρ και κάτι από γερμανικό ποιμενικό, λίγο απ'όλα, σαν τον ελληνικό λαό. Μόνο που το Χρεος είναι και πανέξυπνο. Το ονομάσαμε έτσι, γιατί πρώτον, όταν το βρήκαμε δεν μπορούσαμε να καταλάβουμε αν είναι αρσενικό ή θηλυκό, οπότε δεν ρισκάραμε να του δώσουμε όνομα του αντίθετου φύλου -όχι ότι είμαστε ομοφοβικοί, αλλά για να μην το κοροϊδεύουν τα άλλα σκυλάκια- και δεύτερον, γιατί προέκυψε η διαμάχη "στα πόδια σου κατούρησε, δικό σου χρέος είναι", "ναι, αλλά εσύ του σφύρηξες και ήρθε, ΔΙΚΟ ΣΟΥ ΧΡΕΟΣ ΕΙΝΑΙ". Αλλά ήταν τόσο αγαπησιάρικο το άτιμο που τελικά το κρατήσαμε, μία ο ένας, μία ο άλλος, και μετά χωρήσαμε, σε ένα στενό μεταξύ Μαυρομιχάλη και Ιπποκράτους πάλι. Και μου'μεινε εμένα το Χρέος. Αλλά πάνε δυο χρόνια τώρα και το έχω ξεπεράσει. Να κοίτα, την φωτογραφία του την έβγαλα από το πορτοφόλι μου και, αλήθεια, πάνε 3 βδομάδες και 2 μέρες από την τελευταία φορά που πέρασα από το στενό, κάπου μεταξύ Μαυρομιχάλη και Ιπποκράτους . Και να σου πω και κάτι; Πάλι καλά που είχα και το Χρέος για συμπαράσταση. Το Χρέος βεβαια έχει να μου δείξει περισσότερο καύλες και λιγότερο συμπαράσταση, εγώ πάλι, ούτε για δείγμα.
Ένα πρωί τέλος πάντων, τον έβγαλα βόλτα ως συνήθως και είπα να περάσω από τη Βαλτετσίου που δουλεύει η μάνα μου. Απέναντι από το σύνθημα "ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΓΙΑ ΤΙΣ ΚΑΥΤΕΣ ΝΥΧΤΕΣ" , σε μία καφετέρια, άκουσα δυο γραφικές να αναλύουν τα γκομενικά τους, όση ώρα το Χρέος έψαχνε το άλλο του μισό σε κάτι τσίσια στις ρίζες  ένος θάμνου.
"Μαλάκα το πιστεύεις ότι μου έστειλε mail; Έχει θράσσος ρε φίλε! Μετά απ'όσα έγιναν;"
"Καλά κι ο δικός μου δεν πάει πίσω. Μα να έρθει Πάτρα και να μη μου το πει; Και τώρα τι; Γιατί να μου το πει τώρα;"
Μεταξύ μας, δεν είχαν άδικο, καμμία από τις δύο. Αλλά εκείνη την ώρα άρχισα τις χριστοπαναγίες από μέσα μου, γιατί αυτές είναι φοιτήτριες βλέπεις. Και το μεγαλύτερο πρόβλημα του κόσμου για τις καταραμένες φοιτήτριες είναι ο γκόμενος -όχι δεν τις κριτικάρω, τις ζηλεύω-.
Τότε ήταν που το Χρέος οσμήστηκε την οργή και τον φθόνο μου, και αφού έκανε πως θάβει εκεί λίγο την κουράδα του (μία δουλειά που βαριέται τρομερά, και γίνεται μεγάλος θεατρίνος όταν είναι η ώρα να την κάνει), επιτέθηκε με μανία στο backpack της φοιτήτριας Νο1. Και πριν προλάβουμε να καταλάβουμε τί είχε συμβεί, γέμισε η Βαλτετσίου σερβιέτες, ταμπόν, προφυλακτικά, χρησμοποιημένα εισητήρια λεωφορίου, έναν "τρίφτη μπαχαρικών", όπως τον χαρακτήρισε (λες κι εμείς δεν εχουμε κάνει φοιτήτριες), κάτι τρικάκια αλλυλεγγύης στον λαό της Κερατέας, ένα Vicks VapoRub, ένα λιπαντικό, σημειώσεις Μακροοικονομικής Θεωρίας (μπράβο, μπήκες στην ΑΣΟΕΕ και θα μάθεις πως λειτουργεί ο κόσμος, συγχαρητήρια), το δεύτερο CD των Modrec,  κάτι κονκάρδες Pecha Kucha και άλλα που δεν θυμάμαι να σου πω. Το Χρέος, αφού μάσησε -κύριος!- τα μισά από το περιεχόμενο και ξέρασε το Vicks στα Dr. Martens της φοιτήτριας Νο2, και ενώ η φοιτήτρια Νο1 προσπαθούσε να μαζέψει τα μπογαλάκια της, αποφάσισε ότι θέλει -μάλλον- να πηδήξει, μιας κι ήταν κι αυτός στο άνθος της ηλικίας του, και άρχισε να με τραβολογάει προς την Διδώτου. Ίσα που πρόλαβα να ζητήσω συγνώμη από τις φοιτήτριες. Και δώσ' του να με τραβάει, και αφού βγήκε στη Διδώτου, άρχισε να με τραβάει προς την Ασκληπιού. Και στη γωνία, αφού έχουμε περπατήσει τα μισά από τα Εξάρχια -που θα μου πει καποιος επιτέλους ποιανού ιδέα ήταν να ονομάζονται κάποιες περιοχές στον πληθυντικό;- βρίσκει ένα πόδι κι αρχίζει να τρίβεται και να κουνάει την ουρά του μία δεξιά, μία αριστερά. Και το πόδι -όχι δηλαδη το πόδι, αλλά το πρόσωπο στο οποιό ανοίκει το πόδι- αναφωνεί "Χρέος; Έγινες διάσημος ρε μπαγάσα! Σε όλον τον κόσμο για σένα λένε!".
Τι σκατά, ενσωματωμένο GPS έχει αυτό το σκυλί; Τη συνέχεια δεν τη θυμάμαι, γιατί λιποθύμησα.  Θυμάμαι μόνο την καινούρια ξανθιά του πρώην μου -όχι σου λέω, τον έχω ξεπεράσει- να κοιτάει σαστισμένη, και το επόμενο καρέ στη μνήμη μου είναι το Χρέος να με γλύφει στη μούρη μπας και συνέλθω.
Πάντως το Χρέος έχει κατάθλιψη από εκέινη τη μέρα. Τουλάχιστον του έφυγαν οι καύλες, Θα είναι κάπου μαζί με τις δικές μου.