Χάσμα γενεών

     Θυμάμαι την ημέρα που γεννήθηκε ο πατέρας μου. Ήταν ένα ανοιξιάτικο πρωινό του Μαϊου όταν τον γέννησε η μάνα μου στο "Μητέρα". Είχαμε κάνει κοπάνα από το σχολείο με τον αδερφό μου για να πάμε να τον δούμε στο βρεφοκομείο, μέσα σε αυτή την περίεργη γυάλα που βάζουν τα νεογέννητα. Εγώ ήμουν 12 χρονών σχολιαρόπαιδο και ο αδερφός μου Γ' λυκείου. Είχαμε κολλήσει τα πρόσωπα μας στο προστατευτικό γυαλί και παινευόμασταν πόσο πολύ μας έμοιαζε. Ήταν ένα φυσιολογικότατο μωρό 3,6 κιλών με πράσινα μάτια. Η μάνα μας μέτραγε κάθε τόσο τα δάκτυλα των χεριών και των ποδιών του για να δει αν είχαν πάει όλα καλά. Είχε γεννηθεί, βλέπετε, εφταμηνίτικο και με καισαρική τομή, οπότε η ανησυχία της ήταν δικαιολογημένη. Εμείς πάλι το βλέπαμε σαν δώρο και δεν μας ένοιαζε ακόμα και αν γεννιόταν με 3 κεφάλια και 7 πόδια. Θέλαμε τόσο πολύ έναν μπαμπά και το ζητούσαμε επίμονα τα τελευταία 2 χρόνια από την μητέρα μας. Θέλαμε να έχουμε κάποιον να βλέπουμε μπάλα τις Κυριακές και να βρίζουμε όλοι μαζί τον διαιτητή, να μας πηγαίνει βόλτα στο βουνό και να μας αγοράζει μετά παγωτό ξυλάκι.

     Τον πρώτο καιρό όλα πήγαιναν τέλεια. Δεν έβλεπα την ώρα να γυρίσω σπίτι από το σχολείο και να αλλάξω πάνες στο νέο μου μπαμπά. (Δεν τον λέω Στάθη γιατί τότε δεν είχαμε αποφασίσει ακόμα το όνομα του, αν και εγώ είχα προτείνει το Βαγγέλης, επειδή έτσι έλεγαν τον παππού μου.) Μ' άρεσε πολύ να τον φροντίζω και ειδικά να τον ταίζω. Ήταν τόσο γλυκούλης! Καμιά φορά τσακωνόμασταν με τον αδερφό μου για το ποιός θα του φτιάξει τη φρουτόκρεμα του. Μεγάλωνε γρήγορα και πάντα πίστευα ότι θα γινόταν πολύ δυνατός. Είμασταν μια τόσο ευτυχισμένη οικογένεια εκείνη την περίοδο!

      Τα δύσκολα άρχισαν όταν μας παράτησε η μητέρα μας. Έφυγε μια μέρα έτσι απροειδοποίητα αφήνοντας μόνο ένα ροζ Post-It στο ψυγείο με το παρακάτω μήνυμα: "Δεν μπορώ να υποκρίνομαι άλλο. Είμαι μια γυναίκα με ανάγκες, που ο πατέρας σας δεν μπορεί να της ικανοποιήσει. Φεύγω με τον άνθρωπο που αγαπώ τον κ. Αναγνώστου στο εξωτερικό, μην με ψάξετε." Μπορείτε να φανταστείτε το σοκ εμένα και του αδερφού μου όταν διαβάζαμε ξανά και ξανά εκείνο το καταραμένο ροζ Post-It. Έπρεπε να τα βγάλουμε πέρα αβοήθητοι, χωρίς δουλειά, σε σπίτι με νοίκι και με έναν πατέρα μόλις 5 χρονών. Εγώ ένας μαθητής λυκείου και ο αδερφός μου που μόλις τελείωνε τους Πολιτικούς Μηχανικούς . Ευτυχώς η μητέρα μας μάς είχε αφήσει έναν λογαριασμό 20.000€ στην τράπεζα. Αποφασίσαμε να κάνουμε μία επένδυση με αυτά τα λεφτά και να ανοίξουμε μία επιχείρηση. Εγώ παράτησα το σχολείο και ο αδερφός μου πήρε κακήν κακώς το πτυχίο του. Ανοίξαμε μία κατασκευαστική εταιρεία με τη βοήθεια κάτι γνωστών του αδερφού μου από την ΠΑΣΠ ΕΜΠ.

     Σιγά σιγά αρχίζαμε να ορθοποδούμε. Μάλιστα στήσαμε έναν διαγωνισμό και πήραμε την κατασκευή του ΜΕΤΡΟ της Σαλονίκης.  Τα λεφτά άρχισαν να ρέουν στο οικογενειακό ταμείο, αλλά τώρα το πρόβλημα ήταν άλλο: ο μικρός Στάθης, ο μπαμπάς μας. Είχε μπλέξει με κομμουνιστές. Είχε μια κοπέλα από την ΚΝΕ, και μάλιστα την όβα του Περιστερίου, την πιο σκληροπυρηνική τοπική οργάνωση του ΚΚΕ. Μας κατηγορουσε ότι είμασταν μεγαλοαστοί, ότι εκμεταλλευόμαστε τους εργαζόμενους μας (οι πιο πολλοί μετανάστες) και ερχόταν στο γραφείο, πουλώντας Ριζοσπάστη και Οδηγητή. Οι τσακωμοί μας ήταν καθημερινοί όπως καταλαβαίνετε. Κλεινόταν ώρες στο δωμάτιο του με την κοπέλα του την Αλέκα και άκουγαν αντάρτικα. Μάταια προσπαθούσαμε εγώ και ο αδερφός μου να του εξηγήσουμε τι περάσαμε για να έχουμε ένα δικό μας σπίτι στο Ντράφι, πόσα στερηθήκαμε για να λειτουργήσουμε την επιχείρηση μας, ότι είμασταν μόνο παιδιά παρατημένα από την μητέρα τους και με ένα μωρό όταν ξεκινούσαμε. Δεν άκουγε τίποτα.

     Έτσι, μία μέρα είδαμε την οικεγενειακή τραγωδία να επαναλαμβάνεται. Το ίδιο ροζ Post-it πάνω στο Siemens ψυγείο μας να γράφει το παρακάτω: "Δεν μπορώ να υποκρίνομαι άλλο. Φεύγω με την κοπέλα που αγαπώ για την Κούβα. Θα δουλεύουμε στα ζαχαροκάλαμα ως εθελοντές στις μπριγάδες που οργανώνει το Κόμμα. Μην έρθετε να με βρείτε. ΖΗΤΩ ΤΟ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟ!" 

Καταραμένο χάσμα γενεών